درمان های موجود برای بیماری مالتیپل اسکلروزیس(MS) فاقد دقت کافی بوده و میتواند باعث ایجاد عوارض جانبی جدی شود. محققان مرکز تحقیقاتی کارولینسکا سوئد روشی را برای شناسایی سلول های ایمنی درگیر در بیماری های خود ایمنی توسعه داده اند و 4 مولکول هدف جدید با اهمیت بالقوه برای درمان شخصی سازی شده ام اس را شناسایی کرده اند. نتایج این پژوهش در مجله Science Advances منتشر شده است.
به گزارش ایده زیست نوترکیب و به نقل از medicalxpress، ام اس یک بیماری التهابی مزمن سیستم عصبی مرکزی است که معمولا در سنین بین بیست تا چهل سالگی توسعه می یابد. این بیماری توسط سلول های ایمنی ای ایجاد میشود که اشتباها به بافت های عصبی اطراف در مغز و نخاع حمله میکند. ام اس باعث عوارض عصبی مانند اختلالات حسی، مشکلات در راه رفتن و تعادل و آسیب بینایی می شود. در حال حاظر درمانی برای این بیماری وجود ندارد تنها درمان هایی وجود دارد که میزان عود بیماری و علائم را کاهش می دهد.
به گفته پیتر برونگ محقق دکترای دپارتمان نوروساینس دانشگاه کارولینسکا گفت: درمان های کنونی ام اس اثراتی کاملا غیر اختصاصی بر روی سیستم ایمنی دارند، که نهایتا باعث عوارضی همچون عفونت ها می شود. هدایت درمان های آینده به سمت سلول های ایمنی عامل بیماری میتواند منجر به اثر بخشی بهتر و عوارض جانبی کمتر شود.
این محققان یک روشی را توسعه داده اند که سلول های T را که با مولکول های هدف مشخصی به نام اوتو آنتی ژن ها واکنش میدهد را شناسایی کند. مطالعه ی حاضر 4 اوتو آنتی ژن جدید را معرفی میکند که میتوانند به شماری از اوتو انتری ژن های پیشین که در ام اس شناسایی شده بودند اضافه شود و و در پیشرفت های آتی تشخیص و درمان سهمی مهم داشته باشند.
دکتر گرونلد دکترای ایمنی شناسی میگوید روش ما این امکان را فراهم میکند که این اوتو انتی ژن ها را به گونه ای معرفی کنیم که ما را قادر به شناسایی و غیر فعال کردن سلول های T ای کند که با آن ها واکنش میدهد.
با توجه به اینکه افرادی با بیماری ام اس میتوانند به اوتو آنتی ژن های مختلفی واکنش دهند، شناسایی سلول های ایمنی محرک بیماری هر فرد مهم است. این روش ایجاد درمان شخصی، پژشکی دقیق نامیده میشود.
دکتر گرونلند توضیح میدهد که ” وقتی پرفایل اوتو انتی ژن هر فرد شناسایی شود، میتواند متناسب با آن درمان را اتخاذ کرد”. بیشتر بیماری های خود ایمنی به وسیله سلول های T هدایت می شوند و اگر بتوانیم انها را در بیماری هایی مانند ام اس هدف قرار دهیم، میتوانیم مسیر را برای درمان هایی با دقت بیشتر و عوارض جانبی کمتر برای بیماری های خود ایمنی هموار کنیم. درمان ما در فاز 2 مطالعه ای بالینی خواهد بود که هدف آن خاموش کردن سلول های تهاجمی T ای است که محرک گسترش و توسعه ام اس هستند.
مطالعه حاظر شامل آنالیز 63 پروتئین در نمونه های خون افراد دارای بیماری MS و نیز افراد سالم به عنوان نمونه کنترل بود که چهار مورد از آن ها معلوم شد که واکنش خود ایمنی را در ام اس نشان میدهند. این چهار پروتئین عبارتند از FABP7, PROK2, RTN3 و SNAP9.
