تاکنون تلاش‌های زیادی جهت تولید ارگانوئیدهای قلبی سه بعدی صورت گرفته است. در اکثر مطالعات از داربست‌های زیستی به عنوان یک بستر حمایتی برای رشد سلول‌ها و شکل‌گیری ساختارهای قلبی کمک گرفته شده است. متاسفانه این ساختارهای مهندسی شده پاسخ‌های فیزیولوژیکی مشابه با قلب بالغ نداشته اند و از این رو مدل مناسبی برای مطالعه بیماری‌های قلبی نبودند.
یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی ساشا مندجان در آکادمی علوم اتریش از طریق فعال کردن شش مسیر سیگنالینگ شناخته شده در شکل گیری قلب طی مراحل جنینی، موفق به تمایز سلول‌های بنیادی پرتوان انسانی به سمت ساختارهای قلبی کوچک خودسازمان‌دهی شده با نام “cardioid” شدند. در روند شکل گیری این ساختارها، مشابه روند شکل گیری قلب در دوران جنینی، سلول‌ها پس از تمایز به سمت سلول قلبی، شروع به تشکیل لایه‌های جداگانه شبیه به ساختارهای دیواره قلب بالغ کردند و یک هفته بعد، ساختارهای سه بعدی دارای حفره را ایجاد کردند که برای فشار دادن مایع در اطراف حفره به صورت ریتمیک منقبض می‌شوند.
این تیم همچنین به منظور بررسی واکنش “cardioids” به آسیب‌های بافتی، با القای سرمای شدید و یخ زدگی در بخش‌هایی از ساختار سه بعدی، سلول‌ها آن ناحیه را از بین بردند و مشاهده کردند که بلافاصله پس از بروز آسیب، فیبروبلاست های قلبی شروع به مهاجرت به سمت آن نقاط کرده و ترمیم بافتی را القا می‌کنند. این تیم قصد دارد در آینده ساختارهای قلبی بزرگ‌تر و چند حفره‌ای مشابه قلب واقعی انسان تولید کند تا به بررسی روند بیماری‌های مادرزادی قلبی بپردازد.
